มนุษย์จะทนอยู่กับความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาได้มากหรือนานสักแค่ไหนกัน
มนุษย์ทนดื่มกินความฝันและร่องรอยของความทรงจำได้จริงหรือ
ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นทรมานก็จริง
แต่บางคนก็ยอมร่วมหัวจมท้ายและมีความสุขกับมันอย่างยอมจำนน
หรืออย่างรื่นเริงชื่นใจในที่สุด
คนบางคนยอมโดดเดี่ยว หรือเลือกจะอยู่เพียงลำพัง
คนบางคนขลาดกลัวความโดดเดี่ยว และเลือกที่จะไม่อยู่คนเดียว
แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่เพียงลำพัง
คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่คนหนึ่งคนใด ก็ยังโดดเดี่ยวอยู่ดี
คนบางคนดื่มกินความโดดเดี่ยวจนสาสม สาแก่ใจ และชาชิน.........
บ่อยครั้งที่ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา
แปลงร่างพรางพร่า เป็นหยาดย้ำตาหยดร้อน
เราเฝ้าถามตัวเองในมุมความปวดร้าวอยู่เสมอว่า......
เราจากกันชั่วชีวิตแล้วจริงๆ หรือนี่...เราไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตใช่ไหม
มันเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวเกินทน
ถ้าต้องอยู่ไป...อย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิต...กับชีวิตที่ไม่มีวันจะมีใครได้เลย
เราจะทุกข์ทรมานไปไม่รู้สิ้นสุด หรือเราจะยอมรับและมีความสุขกับมัน
เราจะจำนนเอาอย่างหน้า....หรือจำยอมเอาอย่างหลัง
บางคนเลือกที่จะมีใคร และให้ใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต
ทดแทนและชดเชย ต่อเติมและตักตวง ความรัก
หรือที่สุดแล้วอาจแค่ความใคร่ เพื่อแลกเอากับอะไรที่คิดว่าใช่
กราดเกี้ยวกับอารมณ์ปรารถนาที่ไม่รู้อดรู้อิ่ม
ฉกฉวยความเป็นคนและอิสระภาพของเขาไปวันแล้ววันเล่า
และหลอกตัวเองว่านั้น และ มัน คือ “ความรัก”
"ท้ายที่สุดแล้วเปลี่ยวเหงาและว่างเปล่าสิ้นดี
เมื่อโมงยามแห่งความอดทนของใครคนหนึ่งคนใดสิ้นสุดลง
และโมงยามแห่งการจากพรากเริ่มออกเดินทาง
ผ่านคน ผ่านใคร่ ผ่านใคร ผ่านครั้ง....กี่ร้อย กี่หน กี่คน กี่ครั้ง
ที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง"
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น